Czop woskowinowy to nagromadzona woskowina uszna, która zatyka przewód słuchowy. Swoisty korek może utrudniać słyszenie lub powodować uczucie rozpierania ucha i zawroty głowy. W jaki sposób powstaje i co zrobić, gdy zaobserwujemy u siebie ten problem? Przedstawiamy najważniejsze informacje!
Woskowina uszna – co to jest?
Woskowina uszna jest naturalną substancją oleistą, która powstaje w kanale słuchowym ucha. Jej rolą jest odpowiednie nawilżenie i oczyszczenie przewodu. Woskowina przesuwa się w kierunku otwarcia ucha podczas mówienia, żucia i innych ruchów szczęki. W ten sposób usuwa zanieczyszczenia, chroniąc przewód słuchowy przed zewnętrznymi czynnikami środowiskowymi, w tym drobnoustrojami. Woskowina uszna składa się w oleistej wydzieliny gruczołów łojowych oraz złuszczonych komórek nabłonka i włosków. Najczęściej jest koloru żółtego lub brązowego. U dzieci może mieć jaśniejszy kolor.
Z kolei zielona lub szara barwa może świadczyć o infekcji bakteryjnej w zewnętrznej części ucha. Czerwona o uszkodzeniu błony bębenkowej. W obu przypadkach wskazana jest wizyta u laryngologa, którą możesz umówić w tym miejscu: https://enel.pl/lekarze/warszawa/laryngolog_119/.
Czop woskowinowy – co to jest i jak wygląda?
Jeśli w uchu powstaje lub nazbiera się zbyt dużo woskowiny, substancja może zbić się w grudki i zlepić w tzw. korek lub czop woskowinowy. Twardy i zbity często skutecznie blokuje przewód słuchowy i powoduje dyskomfort w uchu. Wśród objawów czopu woskowinowego znajdują się m.in.:
- przejściowe zaburzenia słuchu;
- uczucie rozpierania ucha;
- ból w uchu;
- świąd ucha;
- zatkane uszy;
- zawroty głowy;
- szumy uszne;
- kaszel.
Dolegliwości, zwłaszcza te bólowe, mogą nasilić się po kąpieli, kiedy do przewodu słuchowego dostanie się woda. Kontakt z wilgocią może spowodować, że czop woskowinowy spęcznieje i jeszcze bardziej zablokuje ucho.
Dlaczego dochodzi do powstania czopu woskowinowego?
Przyczyny powstania czopu woskowinowego mogą być różne. Najczęściej związane są z nadmierną pracą gruczołów łojowych lub nieodpowiednią higieną uszu. Nagromadzeniu woskowiny sprzyja m.in. czyszczenie uszu patyczkami higienicznymi oraz częste wkładania słuchawek do uszu. W ramach profilaktyki warto zwracać szczególną uwagę na czystość urządzenia oraz higienę uszu. Najlepiej za pomocą łagodnych preparatów myjących.
Uczucie zatkanego ucha może pojawić się mimo braku nadmiernej woskowiny. Wówczas może świadczyć o rozwoju pewnych schorzeń, które wymagają leczenia laryngologicznego. Są to m.in.:
- choroba Meniere’a – zbierający się w błonniku płyn powoduje zawroty głowy, zaburzenia równowagi, szumy uszne oraz uczucie zatkanego ucha.
- ostre zapalenie trąbki słuchowej – często towarzyszy stanom zapalnym górnych dróg oddechowych i przerostu migdałków u dzieci. Błona śluzowa trąbki słuchowej staje się opuchnięta, blokując ujście gardłowe i powodując dyskomfort w uszach.
Jak usunąć czop woskowinowy z ucha?
Wybór odpowiedniej metody jest uzależniony od stanu zdrowia pacjenta oraz stopnia rozwoju korka usznego. Z tego powodu z uczuciem zatkanego ucha i podejrzeniem stanu zapalnego lub korka woskowinowego najlepiej udać się do laryngologa, który zadecyduje o najlepszej metodzie czyszczenia kanału słuchowego. Zabieg najczęściej wykonuje się jedną z trzech metod lub ich połączeniem. Są to:
- irygacja ucha,
- mechaniczne usuwanie woskowiny,
- rozpuszczenie woskowiny.
Irygacja ucha to inaczej płukanie, które wykonuje lekarz lub pielęgniarka w gabinecie laryngologicznym. Zabieg polegała na wtłaczaniu wody pod odpowiednim ciśnieniem i usunięciu w ten sposób czopka. Mechaniczne usuwanie woskowiny wykonywane jest przez lekarza za pomocą specjalistycznych narzędzi. Rozpuszczanie woskowiny można zastosować samodzielnie za pomocą dostępnych w aptece preparatów.
Warto mieć świadomość, że nie każda metoda może być wykonywana w każdym przypadku. Irygacja odradzana jest np. w przypadku pacjentów, u których zachodzi duże ryzyko wystąpienia powikłań. To m.in. osoby cierpiące na choroby autoimmunologiczne lub nowotwory. Inwazyjne metody czyszczenia nie są także wskazane w przypadku przerwanej błony bębenkowej lub zapalenia ucha środkowego i zewnętrznego.